واقــــف رمـــــــــوز

بار الها ، جان من ، جانـــــان مــــــن                بر سر کویت بـــــود سامـــــــــان
مـــــن

من خدیــــــوم در تمــــــام عالمیــــــن               افتابـــــی هستـــــــــم از روی
حسیــــــن

قلزم موسی الرضـــــا را گوهـــــــــرم               ناخــــــدای فلــــــــک ملــــــــــک
دلبـــــرم

من امام عامـــی و هــــــم عارفــــــــم               بر رمــــــــوز ماســـــــوی الله
واقفـــــــم

دشمنم اندر خفــــــا تدبیـــــر کــــــــرد               زهر قاتل را بکــــــــام شیــــــــر
کـــــــرد

آن نمک نشناس ملعــــــــونه دغــــــــا               قلب عالم سوخــت از زهــــــــر جفــــــــا

در جوانی شد گلستانـــــــش خــــــزان               رفت از جــان جهـــــــان ، تاب و
تـــوان

کرد ام الفضل کــــــاری در جهـــــــان               شد به محنـت مبتلا صاحـــــب زمـــــــان

بر رخ فرزنــد زهــــــــرا بســــــت
در             ان زن ملــــــــعـــــونه بیــــــــداد
گــــــــر

هر چه گفتــــا از عطــــش افروختــــم              از جفــــــــــــا و زهر کینـــه سوختــــــــم

کس جواب شـاه عطشــــــان را نــــداد              کس جـــواب روح قــــــــران را نـــــــداد

قامت ان سرو خلقت شـــــــد کمـــــان               زد شرر داغش به جـــــــان شیعیــــــــان

همچو بی رحمــــی ندیـــــده روزگـــار              کس ببنـــــدد اب را بـــــــــر روی
یــــــار

همچنان جدش بـراه حفــــــــظ دیـــــن               تشنه جــــان داده جــــــــواد العارفیـــــن

زین دو ماتم شور در امکان فتـــــــــاد               زمزمه در عـــــــرش الرحمـــــن فتــــــاد

ان یکی در سایـه ، این در افتــــــــــاب              جسم هر دو مانــــــد بر روی تـــــــــراب

قطره ، کاخ ظلـــــــم را بر بـــــــاد داد              اه مظلومــــــــان و افغـــــــان
عبــــــــــاد